Το μακρινό 1999, και στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής, είχα τη μεγάλη τύχη να συνεργαστώ με την επικοινωνιακή ομάδα του Γιώργου Μαρίνου στην παράσταση «Ξανθιά Φράουλα» στο θέατρο Κάππα. Ήταν η πρώτη φορά που θα έκανα επικοινωνία για θεατρική παράσταση και ήμουν ενθουσιασμενη.
Η πραγματική τύχη βέβαια ήταν ότι τον γνώρισα από κοντά, ότι πήγαινα στις πρόβες και παρατηρούσα έκθαμβη το «φαινόμενο Γιώργος Μαρίνος». Γιατί φαινόμενο ήταν.
Δεν έχω γελάσει στη ζωή μου τόσο πολύ, σε σημείο που να με πονάει το στομάχι μου, όσο στα καμαρίνια μετά τις πρόβες. Τι έλεγε το στόμα του, τι έλεγε... Ένας άνθρωπος σπίρτο αναμμένο, καλλιτέχνης από την κορυφή ως τα νύχια, με όλα τα καλά και τα κακά μιας καλλιτεχνικής περσόνας.
Και πίσω από όλον αυτό τον σίφουνα αισθανόσουν κάθε στιγμή ότι κρύβεται ένα παιδί ντροπαλό και συνεσταλμένο!
Δεν θα πω για τη γενναιοδωρία του, τα παραπάνω από τα συμφωνηθεντα χρήματα που μας έδωσε επειδή του άρεσε πολύ η βραδιά της πρεμιέρας, όπως την είχαμε στήσει, και για την οποία είχε ξοδέψει ένα σκασμό λεφτά. Τέτοιο χουβαρντά άνθρωπο σαν τον Γιώργο Μαρίνο δεν ξανασυναντησα στην επαγγελματική μου πορεία. Ποτέ.
Μια κατάφαση της ζωής, της τέχνης και της ηδονής ήταν ο Γιώργος Μαρίνος. Κι αν τα αναφέρω όλα αυτά τώρα, είναι για να πω ότι όποιος έδωσε την άδεια για να μπει τηλεοπτικό συνεργείο στον οίκο ευγηρίας και να πάρει πλάνα του ανοϊκού πια ηθοποιού είναι ένας κατάπτυστος άνθρωπος.
Πηγή άρθρου
HardDog
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.